9/21/2008

ไม่มีชื่อเรื่อง

รอบกายผม มีผู้คนมากมาย มีเสียงที่ดูครื้นเครง มีการตอบโต้ด้วยถ้อยคำวาจาอันสนุกสนาน มีแสงไฟ มีการเคลื่อนไหว
มันช่างเป็นสุนทรีย์


ใช่...ตัวผมปะทะกับสิ่งเหล่านี้ ผมปะทะกับมันด้วยความรู้สึกที่ไร้ตัวตน ไร้การตอบสนอง
อริยาบทของผมเคลื่อนไหวทุกสัมผัสที่พอจะทำได้

แต่ข้างในของผมนิ่งเงียบสงบ คลุกกรุ่นด้วยความเศร้าหมองอันไร้สัมผัส สิ่งที่รู้สึกได้คือ ความหนาวเหน็บมันไม่ใช่บรรยากาศ(มันแค่เป็นส่วนน้อยเท่านั้น)ผมสร้างตัวผมโดยที่ไม่รู้ตัวว่าสร้างตัวผมอีกคนหนึ่งขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ตัวผมคนนี้เคลือบด้วยความหม่นหมอง
มันมืดเงียบไร้ทุกสิ่งทุกอย่าง แม้กระทั่งความสงบของจิตใจ มันเกินอธิบายในตัวผมครั้งนี้ อธิบายไม่ได้จริงๆ...
มัน...


อย่างเดียวที่ผมสามารถบอกได้ คือ ผมเหมือนหมดลมหายใจโดยที่ยังสูดอากาศ แปลกไหมครับ
(มันคงไม่แปลกหรอกครับ ถ้าคุณประสบเหตุการณ์แบบที่ผมกำลังเป็น)







วันนี้ผมแค่อยากเรียงรายตัวอักษรชุดนี้ออกจากความรู้สึกของผม แต่มันคงไม่ได้ผลเท่าไหร่มันยังกัดผมด้วยความเจ็บปวดเหล่านี้เหมือนโดนล็อคด้วยกุญแจ เมื่อไหร่ผมจะหาลูกกุญแจเจอสักที ผมจะได้คลายมันออก


สุดท้ายจากตัวอักษรของผมที่เรียงราย ผมอยากบอกว่า
"ช่วยปลดล็อคผมทีได้ไหม ผมยังไม่อยากให้ใครมาล้างตาของผมด้วยน้ำที่ขุ่นหมอง"

9/16/2008

Unsung Voice

:: อาจไม่มีใครเห็น แต่มีคนรู้ ::

กิจกรรมทางสาขาออกแบบโดยนักศึกษาปริญญาโท คณะมัณฑนศิลป์ มหาวิทยาลัยศิลปากร
ที่ชื่อ Design Decode II : Unsung Voice อาจไม่มีใครเห็น แต่มีคนรู้
ที่ชักชวนผู้คนในวงการออกแบบมาร่วมเสวนา เพื่อสะท้อนประสบการณ์ในวิชาชีพที่เชื่อมโยงกับมิติทางสังคมและวัฒนธรรม
รวมถึงเปิดโอกาสให้นักออกแบบรุ่นใหม่ได้แสดงผลงานเชิงสังคม
โดยมีผู้เข้าร่วมสรวลเสวนา คือ ประชา สุวีรานนท์ / สันติ ลอรัชวี / มานิต ศรีวานิชภูมิ / ประธาน ธีระธาดา และ กลุ่มสถาปนิกชุมชน Case Studio

ณ ศูนย์สร้างสรรค์งานออกแบบ TCDC
วันเสาร์ที่ 20 กันยายน 2551 เวลา 13.00-17.00 น.

สำรองที่นั่ง โทร. 087 321 7684 / 087 331 9036
www.designdecode.net

9/15/2008

น้ำที่โปรยปราย กับความคุ้นเคย

ในขณะที่หยดน้ำต่างฤดูกาล ผิดแปลกกับความเหมาะสม

ช่างงดงาม...ท้องฟ้าสีหม่น ช่วงเวลาของการหยุดโปรยปราย

ในขณะที่ตัวผมหยุดนิ่งกับกลุ่มควันสีเทา
ผมยืนมองกับความสุนทรียภาพของสายฝนผิดฤดู เปรียบเปรยกับตัวผม

ผมชอบช่วงเวลาที่สายฝนกำลังหยุดโปรยปรายด้วยความบ้าคลั่ง ยืนรับสัมผัสทั้ง ภาพ เสียง และกลิ่น
ช่างสวยงามคุณว่าไหม...


(................................................ผม
เกลียดการต้องยืนรับสัมผัสทั้งที่สายฝนยังโปรยปราย ด้วยความเปียกปอนกับความรู้สึก
เหมือนกับการเผชิญหน้า กับคำพูดและการกระทำอันวนเวียน ไม่หยุด ไม่หยุดผมเปียกไปทั่วร่างกาย
ไม่อยากรับสัมผัส)



.



.
ได้โปรด ผมชอบความงดงามของสายฝน แต่เกลียดความชื้น และเปียกปอนเหลือเกิน