บันทึก หมายเลข 1.1

สวัสดีทั้ง คุณ(ผม) และผม(คุณ)
กลับมาเพื่อจะหยิบแปรงสีสาดกระจายออกมาเป็นตัวอักษร (ผมขอเริ่มการละเลง)
...............

การกลายสภาพสภาวะจิตให้เป็น...ฝุ่นผง

แทบไม่ขยับร่างกาย และเพียงนอนลงกับพื้นถนนอันสกปรก
(ด้วยการสบถภายในหัวสมองของผมเกือบจะระเบิดและแทบจะเป็นการล้างการมองเห็นในทุกขณะ)

เท่านี้ผม(คุณ)ก็กลายเป็นดั่งฝุ่นผง ปล่อยสติสัมปชัญญะทั้งหมดให้อยู่ในสภาพล่องลอยไร้การควบคุมทั้งสิ้น
ผมล่องลอยไร้น้ำหนักกับชั้นบรรยากาศที่สลัวในทุกเวลา "ผมคงน่ารังเกียจเกินจะเรียกว่าฝุ่นที่ดี คงไม่มีใครชอบฝุ่นผงนักหรอก ใช่ไหม?"

กระทบน้ำละลายความสกปรก แต่มันไม่สะอาดเท่าไหร่นักผมก็ยังเป็นฝุ่นอยู่ดี
เกิดคำถามทำไมชั้นบรรยากาศมีเสียงโวยวายเต็มรอบกายไปหมด (น้ำตาแทบไหล) เพราะอะไรแค่ล่องลอยเท่านั้น
เมื่อไหร่จะหยุดพัก (ผมอยากหยุดตรงนี้)

คุณครับ "โปรดรับผมด้วยมือทั้ง 2 ข้างได้ไหมครับ ได้โปรด"
ครั้งนี้ผมจะรักษาตัวเองไม่ให้สกปรกเท่าที่ผมทำได้เลย...

บันทึกไร้ขีดจำกัด :: เปรียบเปรยด้วยความอิสระทางจินตนาการ

บันทึก หมายเลย 1

นั่งอยู่กับกลุ่มควันสีเทาในช่วงเวลาเร่งรีบ แต่ทำไมผมถึงสงบ
คำถาม คำถาม คำถาม อันวกวนเกินเข้าใจ
ขออภัยลืมแนะนำ ผมคือตัวละครและผมไม่ใช่ใคร "ผมก็คือคุณ"

ตอนนี้คุณก็รู้จักผมแล้วด้วยความมึนงง...

ไร้อารมณ์ในการเขียนไว้มาต่อกับความเป็น ผมและคุณ