นอนลงกับพื้นพร้อมเสียงของอากาศ

สภาพจิตใจผมตกหล่นโดยไร้สาเหตุ และการควบคุม

มันช่างหม่นหมอง (อาจจะพูดซ้ำไปซ้ำมา)

ยากเย็นเหลือเกินที่จะผ่านพ้นช่วงเวลา ออกไปใน วันอาทิตย์
คุณเคยเป็นบ้างไหม หรือว่าผมเป็นแค่คนเดียว

ดนตรีกรอกหู ท่วงทำนองร่ายรำรอบตัว ไม่มีความรู้สึกอันใด
แค่อยากจับดินสอ แล้ววาดซักอย่างลงไปในกระดาษที่ยับ ด้วยน้ำมือของผม

ไม่มีสีสัน มีแต่สีดำจากน้ำหมึก และดินสอ




พอเถอะ "วันอาทิตย์" ...

ละเลงผืนผ้าใบในหัว

หลับตา.........................

ผมมีผืนผ้าใบขนาดใหญ่ สีขาวขุ่นอยู่ในหัวสมอง
หยิบพู่กัน จุ่มสีแดง ปาดด้วยความมั่นใจ

มีสีฟ้าที่เปรียบเสมือน ( )

(มันใช่เหรอ ที่คุณปาดลงไป คุณแน่ใจไหม)
"เสียงจากสมองซีกตรรกะ พึมพำ จนผมลังเล"


มือแข็ง เกือบจะละเลง หยุดนิ่งจนสีที่มีอยู่แข็งตัว เหลือบมองสีนั้นด้วยความสงสัยในตัวเอง
ถอนหายใจ สมองซีกความเป็นอารมณ์บอกว่า "ถ้าใช่ตัวผมแล้วจะทำอย่างไร"

นิ่งเงียบไปครู่ใหญ่หร้อมจุดควันสีเทาเข้าร่างกาย
มือสั่น......อยากละเลงต่อควรจะทำอย่างไร แต่มือมันไม่ไป

ขอโทษตัวเองพร้อมหลับตา สาดสีเทาดำลงผืนผ้าใบด้วยปริมาณที่พอจะทำให้ตัวผมเองกลายเป็นสีเทาดำ

นั่ง และน่ิง สงบจริงๆ จนได้ยินเสียงโวยวายของอากาศ




...
..............


"ขอโทษนะครับ คุณพอจะมีสีให้ผมยืมบ้างได้ไหม"