เสียงเพลงบนความเป็นจริง

ในขณะที่ผม พยายามปิดหู ปิดตา ปิดโสตประสาททั้งหลาย

ชั่งวุ่นวาย รุมเร้าเหลือเกิน "เกลียดบทเพลงเสียงโวยวายตามท้องถนนที่มีอยู่"
เกลียดเสียงฝีเท้าที่ไร้ท่วงทำนองเสนาะหู เกลียดความเป็นมนุษย์ทั้งตัวผมและรอบกาย ในชั่วขณะ
(ได้โปรดอย่าว่ากล่าวในตัวผมเลย เพราะผมแค่เป็นบุคคลเพียงหนึ่งเท่านั้น คุณอาจรู้สึกในบางเวลา)


และผมจะให้ยืมมือผมปิดโสตประสาตทั้งหลาย พร้อมเตรียมตัวฟังเสียงที่เงียบสงบในคราวนั้น
(แต่มือของผมคงไม่พอ ที่เหลือของโสตประสาทคงต้องเป็นคุณ)

ถ้าคุณยังมีคำถามอีกว่า เสียงเงียบสงบมันคืออะไรทำไมผมต้องเขียนแบบนี้เป็นประจำ
คุณก็แค่ลองดู มันใกล้เคียงกับนิพพานลงอย่างช้าๆ แล้วคุณจะเข้าใจในส่วนที่เหลือว่ามันง่ายดาย และงดงามกว่าสิ่งที่ตาของคุณพอจะเห็น


...
หัวเราะอย่างไร้สาเหตุกับบทความอันไร้สาระ