ไม่มีชื่อเรื่อง

รอบกายผม มีผู้คนมากมาย มีเสียงที่ดูครื้นเครง มีการตอบโต้ด้วยถ้อยคำวาจาอันสนุกสนาน มีแสงไฟ มีการเคลื่อนไหว
มันช่างเป็นสุนทรีย์

ใช่...ตัวผมปะทะกับสิ่งเหล่านี้ ผมปะทะกับมันด้วยความรู้สึกที่ไร้ตัวตน ไร้การตอบสนอง
อริยาบทของผมเคลื่อนไหวทุกสัมผัสที่พอจะทำได้

แต่ข้างในของผมนิ่งเงียบสงบ คลุกกรุ่นด้วยความเศร้าหมองอันไร้สัมผัส สิ่งที่รู้สึกได้คือ ความหนาวเหน็บมันไม่ใช่บรรยากาศ(มันแค่เป็นส่วนน้อยเท่านั้น)ผมสร้างตัวผมโดยที่ไม่รู้ตัวว่าสร้างตัวผมอีกคนหนึ่งขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ตัวผมคนนี้เคลือบด้วยความหม่นหมอง
มันมืดเงียบไร้ทุกสิ่งทุกอย่าง แม้กระทั่งความสงบของจิตใจ มันเกินอธิบายในตัวผมครั้งนี้ อธิบายไม่ได้จริงๆ...
มัน...


อย่างเดียวที่ผมสามารถบอกได้ คือ ผมเหมือนหมดลมหายใจโดยที่ยังสูดอากาศ แปลกไหมครับ
(มันคงไม่แปลกหรอกครับ ถ้าคุณประสบเหตุการณ์แบบที่ผมกำลังเป็น)







วันนี้ผมแค่อยากเรียงรายตัวอักษรชุดนี้ออกจากความรู้สึกของผม แต่มันคงไม่ได้ผลเท่าไหร่มันยังกัดผมด้วยความเจ็บปวดเหล่านี้เหมือนโดนล็อคด้วยกุญแจ เมื่อไหร่ผมจะหาลูกกุญแจเจอสักที ผมจะได้คลายมันออก


สุดท้ายจากตัวอักษรของผมที่เรียงราย ผมอยากบอกว่า
"ช่วยปลดล็อคผมทีได้ไหม ผมยังไม่อยากให้ใครมาล้างตาของผมด้วยน้ำที่ขุ่นหมอง"