เสียงนาฬิกา

ติ๊ก........ติ๊ก... ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

คงเป็นธรรมดากับการพบเจอนาฬิกา
แล้วถ้ามันมีชนวน กับ การกำหนดเวลาล่ะ

คงไม่ธรรมดาหรอก ใช่ไหม

ทุกครั้ง ทุกทีมันไม่มีชนวน
แต่...


..

.



.. .. ..................


กระจายเป็นเสี่ยงๆ

ไม่ได้เขียนบทความ ระยะเวลาพอสมควร...
งั้น ขอผมเขียนคุณลองอ่าน


























(มันไม่มีคำใดที่ดี และมีความหมายเท่านี้)
:: บทความนี้แด่เพื่อนที่ผมรัก ที่เป็นทั้ง เพื่อน พี่ และพ่อ ของผม ::

บันทึก หมายเลข 1.1

สวัสดีทั้ง คุณ(ผม) และผม(คุณ)
กลับมาเพื่อจะหยิบแปรงสีสาดกระจายออกมาเป็นตัวอักษร (ผมขอเริ่มการละเลง)
...............

การกลายสภาพสภาวะจิตให้เป็น...ฝุ่นผง

แทบไม่ขยับร่างกาย และเพียงนอนลงกับพื้นถนนอันสกปรก
(ด้วยการสบถภายในหัวสมองของผมเกือบจะระเบิดและแทบจะเป็นการล้างการมองเห็นในทุกขณะ)

เท่านี้ผม(คุณ)ก็กลายเป็นดั่งฝุ่นผง ปล่อยสติสัมปชัญญะทั้งหมดให้อยู่ในสภาพล่องลอยไร้การควบคุมทั้งสิ้น
ผมล่องลอยไร้น้ำหนักกับชั้นบรรยากาศที่สลัวในทุกเวลา "ผมคงน่ารังเกียจเกินจะเรียกว่าฝุ่นที่ดี คงไม่มีใครชอบฝุ่นผงนักหรอก ใช่ไหม?"

กระทบน้ำละลายความสกปรก แต่มันไม่สะอาดเท่าไหร่นักผมก็ยังเป็นฝุ่นอยู่ดี
เกิดคำถามทำไมชั้นบรรยากาศมีเสียงโวยวายเต็มรอบกายไปหมด (น้ำตาแทบไหล) เพราะอะไรแค่ล่องลอยเท่านั้น
เมื่อไหร่จะหยุดพัก (ผมอยากหยุดตรงนี้)

คุณครับ "โปรดรับผมด้วยมือทั้ง 2 ข้างได้ไหมครับ ได้โปรด"
ครั้งนี้ผมจะรักษาตัวเองไม่ให้สกปรกเท่าที่ผมทำได้เลย...

บันทึกไร้ขีดจำกัด :: เปรียบเปรยด้วยความอิสระทางจินตนาการ

บันทึก หมายเลย 1

นั่งอยู่กับกลุ่มควันสีเทาในช่วงเวลาเร่งรีบ แต่ทำไมผมถึงสงบ
คำถาม คำถาม คำถาม อันวกวนเกินเข้าใจ
ขออภัยลืมแนะนำ ผมคือตัวละครและผมไม่ใช่ใคร "ผมก็คือคุณ"

ตอนนี้คุณก็รู้จักผมแล้วด้วยความมึนงง...

ไร้อารมณ์ในการเขียนไว้มาต่อกับความเป็น ผมและคุณ

Emit From Each (efe)

:: ความบังเอิญในความหม่นหมอง ::

^ภาพด้วยความบังเอิญมันช่างเหมือนกับสายตาที่ผมมองอากาศในช่วงเวลาขณะ
ไม่มีความหมายเพื่อการอธิบายในสิ่งใดๆ ทั้งสิ้น

(ในเชิงอารมณ์ไร้สิ่งที่เป็นเหตุผลผมยกให้ efe)

i am a thai graphic designer

โครงการ "ฉันเป็นนักออกแบบกราฟิกไทย"
เนื่องด้วยทาง Practical Studio กำลังดำเนินการโครงการเกี่ยวกับกลุ่มนักออกแบบกราฟิกไทยภายใต้ชื่อโครงการว่า
“ฉันเป็นนักออกแบบกราฟิกไทย (I am a Thai Graphic Designer)” โดยจะนำเสนอออกมารูปแบบวารสาร RawMat
(ด้วยความร่วมมือของ บริษัท แอนทาลิส (ประเทศไทย) และพยายามผลักดันไปสู่รูปแบบนิทรรศการในพื้นที่สาธารณะ
(สยาม ดิสคัพเวอรี่ และ สยาม เซ็นเตอร์) รวมไปถึงการขยายไปสู่รูปแบบอื่นๆ ตามโอกาสอำนวย

แนวคิดและการเข้าร่วมโครงการ :
เป็นโครงการที่นำเสนอตัวตนและการมีอยู่ของนักออกแบบกราฟิกไทย และสื่อสารออกไปว่าวิชาชีพนี้มีสังคมที่แข็งแรง
และพร้อมที่จะเปล่งเสียงออกมาให้สังคมรวมได้รับรู้ถึงความพร้อมของเครือข่ายนักออกแบบกราฟิกด้วยกันเอง
ที่จะนำไปสู่การรวมตัวเพื่อเป็นกำลังสำคัญหนึ่งของสังคมต่อไป

รูปแบบการเข้าร่วมโครงการ :
โครงการ “ฉันเป็นนักออกแบบกราฟิกไทย (I am a Thai Graphic Designer)”
เป็นโครงการที่ต้องการรวบรวมภาพถ่ายนักออกแบบกราฟิกไทยทั้งที่อยู่ในประเทศไทยและทำงานหรือศึกษาต่ออยู่ที่ต่างประเทศให้มากที่สุด
โดยภาพถ่ายเหล่านั้นจะเป็นภาพถ่ายของนักออกแบบแต่ละคนที่ถือแผ่นกระดาษ A3 ที่มีผลงานออกแบบตัวอักษรคำว่า
“ฉันเป็นนักออกแบบกราฟิกไทย”หรือ “I am a Thai Graphic Designer”
โดยรูปแบบของผลงานนั้นขึ้นอยู่กับความคิดของนักออกแบบเจ้าของงาน

โดยมีข้อกำหนดการส่งภาพถ่ายเข้าร่วมดังต่อไปนี้ :
1. ขอให้ส่งภาพถ่ายเป็นไฟล์ JPEG ขนาด A4 (21 ซม. x 29.7 ซม.) ความละเอียด 300 dpi
2. ภาพที่ส่งมาต้องเห็นผลงานบนกระดาษที่ถือชัดเจนและเป็นแนวนอนเท่านั้น
3. ผู้ส่งผลงานจะต้องส่งข้อมูลส่วนบุคคลให้ครบถ้วน
ชื่อ-นามสกุล (ทั้งภาษาไทยและภาษาอังกฤษ) / ที่อยู่ที่ติดต่อสะดวก / ชื่อบริษัทหรือองค์กร / ตำแหน่ง /
เบอร์โทรศัพท์ / มือถือ / อีเมล์ / เว็บไซต์ (ถ้ามี) / เว็บบล็อก (ถ้ามี)
4. นักศึกษาออกแบบสามารถส่งผลงานเข้าร่วมได้ แต่ขอให้ระบุข้อมูลสถานศึกษาและชั้นปีด้วย
5. ผลงานทุกชิ้นถือเป็นลิขสิทธิ์ของนักออกแบบเจ้าของผลงาน ทางผู้จัดโครงการจะใช้ในการเผยแพร่ผ่านสิ่งพิมพ์ เว็บไซต์
และการจัดนิทรรศการเท่านั้น การส่งผลงานถือว่าเจ้าของผลงานให้ความยินยอมในการเผยแพร่ผลงานนั้น
6. ไม่เสียค่าใช้จ่ายใดๆ

***ส่งผลงานทางอีเมล์มาที่ practicalstudio@gmail.com เท่านั้น
จากนั้นจะได้รับแบบฟอร์มตอบรับกลับเพื่อยืนยันการรับผลงานของท่าน

กำหนดการส่งผลงาน :
รอบแรก (สำหรับตีพิมพ์ในวารสาร RAWMAT รวบรวมลงเว็บไซต์ www.iamathaigraphicdesigner.com) : ส่งภายในวันที่ 30 เมษายน 2552

รอบสอง (สำหรับจัดแสดงนิทรรศการ(ถ้ามีผลงานมากพอ) : ส่งภายในวันที่ 31 สิงหาคม 2552

รอบสาม (ถ้ามีจะแจ้งให้ทราบอีกครั้ง)

ติดต่อสอบถามได้ที่ Practical Studio
โทร 02 9382300-4 ต่อ 1003
โทรสาร 02 9389522
อีเมล์ practicalstudio@gmail.com
www.iamathaigraphicdesigner.com

//ตัวอย่างผลงาน//

เสียงเพลงบนความเป็นจริง

ในขณะที่ผม พยายามปิดหู ปิดตา ปิดโสตประสาททั้งหลาย

ชั่งวุ่นวาย รุมเร้าเหลือเกิน "เกลียดบทเพลงเสียงโวยวายตามท้องถนนที่มีอยู่"
เกลียดเสียงฝีเท้าที่ไร้ท่วงทำนองเสนาะหู เกลียดความเป็นมนุษย์ทั้งตัวผมและรอบกาย ในชั่วขณะ
(ได้โปรดอย่าว่ากล่าวในตัวผมเลย เพราะผมแค่เป็นบุคคลเพียงหนึ่งเท่านั้น คุณอาจรู้สึกในบางเวลา)


และผมจะให้ยืมมือผมปิดโสตประสาตทั้งหลาย พร้อมเตรียมตัวฟังเสียงที่เงียบสงบในคราวนั้น
(แต่มือของผมคงไม่พอ ที่เหลือของโสตประสาทคงต้องเป็นคุณ)

ถ้าคุณยังมีคำถามอีกว่า เสียงเงียบสงบมันคืออะไรทำไมผมต้องเขียนแบบนี้เป็นประจำ
คุณก็แค่ลองดู มันใกล้เคียงกับนิพพานลงอย่างช้าๆ แล้วคุณจะเข้าใจในส่วนที่เหลือว่ามันง่ายดาย และงดงามกว่าสิ่งที่ตาของคุณพอจะเห็น


...
หัวเราะอย่างไร้สาเหตุกับบทความอันไร้สาระ

ตอบคำถามที่ไม่อยากตอบ

"ผมไม่ได้เขียนถึงความว่างเปล่า........แต่ผมเขียนให้เกิดความว่างเปล่า"

นอนลงกับพื้นพร้อมเสียงของอากาศ

สภาพจิตใจผมตกหล่นโดยไร้สาเหตุ และการควบคุม

มันช่างหม่นหมอง (อาจจะพูดซ้ำไปซ้ำมา)

ยากเย็นเหลือเกินที่จะผ่านพ้นช่วงเวลา ออกไปใน วันอาทิตย์
คุณเคยเป็นบ้างไหม หรือว่าผมเป็นแค่คนเดียว

ดนตรีกรอกหู ท่วงทำนองร่ายรำรอบตัว ไม่มีความรู้สึกอันใด
แค่อยากจับดินสอ แล้ววาดซักอย่างลงไปในกระดาษที่ยับ ด้วยน้ำมือของผม

ไม่มีสีสัน มีแต่สีดำจากน้ำหมึก และดินสอ




พอเถอะ "วันอาทิตย์" ...

ละเลงผืนผ้าใบในหัว

หลับตา.........................

ผมมีผืนผ้าใบขนาดใหญ่ สีขาวขุ่นอยู่ในหัวสมอง
หยิบพู่กัน จุ่มสีแดง ปาดด้วยความมั่นใจ

มีสีฟ้าที่เปรียบเสมือน ( )

(มันใช่เหรอ ที่คุณปาดลงไป คุณแน่ใจไหม)
"เสียงจากสมองซีกตรรกะ พึมพำ จนผมลังเล"


มือแข็ง เกือบจะละเลง หยุดนิ่งจนสีที่มีอยู่แข็งตัว เหลือบมองสีนั้นด้วยความสงสัยในตัวเอง
ถอนหายใจ สมองซีกความเป็นอารมณ์บอกว่า "ถ้าใช่ตัวผมแล้วจะทำอย่างไร"

นิ่งเงียบไปครู่ใหญ่หร้อมจุดควันสีเทาเข้าร่างกาย
มือสั่น......อยากละเลงต่อควรจะทำอย่างไร แต่มือมันไม่ไป

ขอโทษตัวเองพร้อมหลับตา สาดสีเทาดำลงผืนผ้าใบด้วยปริมาณที่พอจะทำให้ตัวผมเองกลายเป็นสีเทาดำ

นั่ง และน่ิง สงบจริงๆ จนได้ยินเสียงโวยวายของอากาศ




...
..............


"ขอโทษนะครับ คุณพอจะมีสีให้ผมยืมบ้างได้ไหม"

( )

เหนือสิ่งอื่นใด

ผมเสพย์เพื่อความอยู่รอด และทุกคนล้วนเสพย์ติดประจำแม้ยามหลับตา
ผมอยู่กับสิ่งที่มองไม่เห็นตลอดเวลา เพราะอะไรผมแค่อยากมองเห็นในสิ่งที่ใช้


อาจเป็นเรื่องตลกและขบขันน่าดูชม ที่อยากมองเห็นในสิ่งที่มองไม่เห็น
ลองย้อนกลับเข้าถามคุณ "คุณไม่อยากสัมผัสมันด้วยการมองหรือ แม้มันอาจจับต้องเป็นของแข็งไม่ได้"




ทุกอย่างมีชีวิตจากความว่างเปล่านี้ แต่น่าตลกที่มองไม่เห็นในการมีอยู่ของมัน